Miało to to trwać cztery dni niestety przez moją lekką głupotę (patrz nie rozdeptane buty) polak mądry po szkodzie
, zakończyło się na dwóch aczkolwiek bardzo satysfakcjonujących.Zaczęło się tak, pociągiem o 5,30 w piątek z Tychów dostałem się do Milówki po drodze na przemiennie towarzyszył mi deszcz i mżawka. Wysiadając w Milówce rozpadało się kompletnie, ale pełny wiary ruszyłem przed siebie. Trasa miała biegnąć z Kamesznicy (do której dostałem się PKS-em) czarnym szlakiem na Baranią górę, Magurkę Wiślaną, Malinową Skałę, Przełęcz Salmopolską, dalej czerwonym szlakiem na Klimczok i do Bielska Białej.
Wariant trasy który zrodził się kiedyś w głowach mojej i Młodego i gdyby nie cholerne szczewiki
doszedł by do skutku. Ale po kolei, wkraczając na szlak rozpogodziło i przestało padać widoki przednie i to co lubię najbardziej samotność i błoga cisza. Przez cały dzień wędrowania nie napotkałem żadnego ludzia 
można by było pomyśleć że ino mnie się ostało na tym ziemskim padole.Moja radość nie trwała długo jakieś 7h, minęła mnie jakaś sekcja sportowa która przyjechała się pokatować kondycyjnymi biegami po górach, może nie tyle oni byli tak głośno (ciche zipienie
) co ich trener wyrwany jak z hamerykańskiego filmu o komandosach nadrabiał za nich.Pogoda była jak baba zmienna co pagórek raz przelotny deszczyk raz słońce i zaczęło wiać jak na morzu łeb chciało urwać. Po zejściu z Baraniej góry na Magurkę Wiślaną czas na mały piknik i zaglądnięcie do butów bo zaczynało się już nieciekawie robić, powolnym krokiem ale nie zważając na ból poszedłem dalej dotaczając się go Gawlasa rozbiłem rezydencję na noc. Choć było jeszcze bardzo wcześnie uraczyłem się obiadkiem i co jakiś czas rozmowami z przechodzącymi ludźmi których jak nagle znalazło się od groma nie wiadomo skąd, pod wieczór się rozpadało i trzeba było iść spać. Gdyby nie ten wiatr i deszcz który bardzo się nasilił w nocy było by całkiem spokojnie spałem jak królik pod miedzą z jednym okiem otwartym.
I nadszedł ranek który zwiastował wędrówkę we mgle i niestety zejście ze szlaku do Wisły na pociąg. Nowe buty vs moje pięty wynik 1:0 dla butów, powrót był bolesny i ociekający krwią ale chyba nie taki zły czasowo bowiem wyrabiałem z podanymi czasami na szlakach, choć kuśtykałem jak postrzelony w obydwie nogi
. Jeszcze na dodatek dochodząc do Wisły tak się rozpadało jak by cała woda z nieba chciała wypłynąć, ludzie po chwani na przystankach patrzyli na mnie jak na tubylca który nigdy nie widział deszczu ponieważ przy okazji tej pompy co lunęła z nieba studzienki nie nadążały odbierać wody robiłem mały teścik kurtki i spodni czy toto nie przemaka jak pisze producent.Wszystko się spisało na medal tylko plecak troszkę popuścił ale nie dziwię się taka ulewa mógł nie wytrzymać.Podróż powrotna minęła bardzo sympatycznie w towarzystwie jednej pary z Gliwic wracającej z weekendu w Wiśle.
Wnioski nowe buty nie nadają się w góry
(już pracuje nad nimi)To by było na tyle żaden ze mnie mickiewisz i poeta :568:
więc opis wyszedł jak wyszedł a tu mała galeryjka ze zdjęciami http://picasaweb.google.pl/Driver197882/BaraniaGora# wszelkie uwagi mile widziane tylko nie jechać po rajtach za bardzo
). Tylko, że ja zamierzałem iść ze Zwardonia i dołączyć się na tą traskę.
Zarąbiste zdjęcia