survival, turystyka, militaria - forum
http://www.reconnet.pl/
). Ze zmian jakie sie pojawiły, na szczegół a uwagę zasługuje możliwość noclegu tak w Jakubowie jak i Chocińcu. Przy czym o ile Jakubowo ma miejsc kilka o tyle w Chocińcu jest dokladnie jedno. Co ciekawe zapadłeś w pamięć w Oślej. ..
, ruszyłem w pełnym rynsztunku na stare miasto. 12-13 km robi sie naprawde przyjemnie. Znalazłem, podstemplowałem, i ruszyłem w kierunku Pilzna. . Rzeczy nie wyschły, plecak podwoił masę. Ponieważ dalsza droga to niekończące się pasmo gór i dolin, specjalnie dużego odcinka nie zrobiłem. Doszedłem do Zdic. Nocleg w samotnej,wyglądającej na opuszczona, acz w pełni wyposażonej plebani. 
, chwilowo z Warszawy. Cały czas trzymam kciuki, żeby wszystko szło Wam dobrze.No proszę.. nikt nie zgadnie gdzie Macieja nogi poniosą. A tu pod naszym nosem jestorety pisze:chwilowo z Warszawy
. Pozdrawiam. Rano, zaopatrzony jak na wojnę, ruszyłem dalej. Dalej w kierunku Speyer. Pomnik pielgrzyma jest tuz koło katedry. Biorąc przykład z Macka zasiadłem grzecznie i po okolo 2h cieszyłem sie juz napchanym trzosem. Sam napchałem sie kebabami, i ruszyłem dalej. Zwyczajowo deszcz niemiłosierny, wiec jakos specjalnie daleko nie uszedłem. Trafiłem do kościoła gdzie właśnie skończyły sie chrzciny, ksiądz ulotnił sie na tyle szybko, ze specjalnie nie było z kim rozmawiać. Pani zamykająca kościół ni w ząb po angielsku, była jednak na tyle obrotna, ze cofnęła księdza i wezwała polskich tłumaczy. Ksiądz myślał krótko, i na koszt caritasu wynajął mi pokój w hotelu***. Uwielbiam go, bo nie dość ze polska obsługa, nie dość, ze polska grala akurat z ...kimś, to jeszcze zalatwil mi obiad i śniadanie z aprowizacja. . Odpowiednik pizzy, przygotowany na cieniuteńkim cieście, wysmarowany po brzegi serem bree, oprószony cebula i drobno siekanym boczkiem, podawany byl na kwadratowych kawałkach sklejki. Zasada byla prosta, jesli sklejka byla do cna wygarniętą, podstawiano zupełnie nowy placek na kolejnym kawałku sklejki wraz z nowa butelka wina. Dotarlem tak okolo osiemnastej, ciężko mi powiedziec o której położyłem sie spać. Fakt pozostaje faktem, ze spalem jak dziecko do rana. Obudziłem sie sprowokowany waleniem do drzwi. Łeb pęka, wszędzie bałagan ( początki remanentu plecaka), a tu znikąd pomocy. Wstałem kaszląc niemiłosiernie, otwieram a tu mój dobrodziej z dnia wczorajszego. Spojrzał, uśmiechnął sie lekko i wyprowadził pielgrzyma na śniadanie. Śniadanie było dość zjawiskowe. Ponieważ w przeciwieństwie do zwyczajów panujących w Polsce, tu pierwsza msza zaczyna sie okolo dwunastej, przy śniadaniu asystowali wszyscy zakonnicy. Szczerze mówiąc to bylo kolejne ciekawe doświadczenie. Chleb, masło, konfitury, sery i wędliny, krążyły po stole w miare spożywania. Trzydziestu chlopa dogadywało sie bez słów. Co ciekawe naczyniem zarówno do kawy jak i zupy byla pól litrowa miska. No w końcu jakiś konkretny kubek;). Po tradycyjnej wymianie adresów, wbiciu nowej pieczątki i kolejnych wyrazach uznania dla czasu i drogi, poszedłem dalej. . TO MIEJSCE OMIJAMY ŁUKIEM.. Ponieważ od kilku dni bola mnie konkretnie ścięgna prawego stawu kolanowego, podróż zakończyłem w Chatenios, gdzie przemiła pani, po kilku bezskutecznych próbach załatwienia mi lokum na dzisiejsza noc, zabrała mnie do swojego domu.. Ja bawiłem sie juz przednio, oni przejęci okolicznościami wybłagali dla mnie jakiś pokój. Ponieważ wyszli tylko na spacer ustalili z właścicielką, że za pobyt zapłacą rano. Na odchodne zażartowałem tylko, cos o adresach które mieliśmy wymienić rano i o zmywaniu naczyń . Umówiliśmy się na 7:30. Stoję czekam a tu nic, podeszła do mnie wlascicielka i mówi żebym się nie przejmował bo z żandarmerią juz tak jest, ze zawsze sie spóźniają . Chwilę później nadjechali moi nowi znajomi i na całe szczęście wyprostowali sytuację. W ferworze wczorajszych opowiadań, nieco przesadzili, wlascicielka również nadgorliwie chciała pomoc, efektem czego zawiadomiła żandarmerię o bezgotówkowym, dopiero co okradzionym polaku. Wyjaśniliśmy wszystko, pokój stal sie darmowy, podziękowałem i pożegnałem się ze wszystkimi, i z 40€ ruszyłem dalej. Ciepło, baaardzo ciepło. W błędzie są wszyscy Ci którzy sadza, ze sklep to norma. Tu sklep, właściwie piekarnia jest jedna na kilka wsi, a i to zazwyczaj otwarta 2x dziennie po kilka godzin. Po 20 km trafiłem na cos, co przypominało market, 1,60€ i 2l sangria moja. Ponieważ poprzedniego dnia zrobiłem cos okolo 60km, postanowiłem zasiąść i upiec padlinę ktora kupiłem. Zanim sie upiekła nie bylo juz czym popić. Się popiło, się zjadło, czas w drogę. Po 4km, narobiłem zamieszania swoja osoba w jakiejś wsi. Dostałem we władanie namiot, prysznic i wieczorna michę. Wiem, ze narzekać w takiej sytuacji nie należy na nic, ale śniadanie bylo niestety tylko symboliczne. Za to kawy opiłem sie w bród. Zupełnie nie zdając sobie sprawy z przedsięwzięcia założyłem, ze dzień skończę w Gy. To jakaś etapowa, dla francuskiego Camino, miejscowość w której szlak dzieli się na zachodni i południowo zachodni. Cała trasa do Gy to pasmo wzniesień i dolin, ot taka tutejsza Bawaria. Nie ma co sie rozpuszczać nad krajobrazem, pola, lasy, błoto i upalne słońce. Około szesnastej było mi juz tak dokładnie wszystko jedno, ze zasiadłem w jakiejś wiosce pod lokalna fontanna. Ta przerwa byla chyba potrzebna, bo juz po trzecim nurkowaniu w lodowatej wodzie ruszyłem dalej. Do Gy dotarlem wieczorem, blado widząc szanse na spotkanie kogokolwiek w kościele. Kiedy juz wdrapałem sie na wzgórze, niemal w ostatniej chwili złapałem, wychodzącą właśnie z biura parafialnego, kobietę. Po krótkiej rozmowie telefonicznej, zapewne z księdzem przedstawiła mi sytuacje. Otóż znalazła dla mnie darmowy nocleg u człowieka który ma delikatnie rzecz ujmując "niezły odchył" na punkcie Camino. Wspaniały dom położony na wzgórzu z widokiem na cala niemal okolice a w nim wygodne lóżko, prysznic i co najważniejsze wielkie cieple żarcie, lodowaty litrowy Kronenburg a w tym wszystkim ja. Bajka! Nie wiem czy juz wspominałem, ale jesli gdzies trafiam na pamiątkowe księgi z wpisami, caly czas przewija sie postać 67 latka z naszych wschodnich rubieży. Otóż ów pan, wraz ze swoim 16 letnim psem przeszedł trasę w dwie strony. Kolejna ciekawa postacią jest Niemiec z Görlitz, ten rzeczona trasę, najprawdopodobniej tylko w jedna stronę, zrobił wychodząc z domu tak jak stal. Spodnie, podkoszulek i rzecz jasna buty. Nie miał ze sobą żadnego bagażu, pieniędzy czy telefonu. Ot jak stal tak wyszedł. Nie mam bladego pojęcia jak nazywa się region w którym jestem, ale na całe szczęście jutro się konczy. Witaj Burgundio.. Przyszło mi do głowy, ze wato chyba napisać coś o samej drodze. O ile polskie drogi mogą być z powodzeniem okrzyknięte torem testowym dla zawieszeń i ogumienia, o tyle francuskie drogi piesze to istna wykańczalnia obuwia. Błoto, grys, ostre kamienie, mokra trawa robią swoje. Nie pomaga impregnacja, czyszczenie czy jakakolwiek inna kosmetyka. . Przyszło mi do głowy, ze wato chyba napisać coś o samej drodze. O ile polskie drogi mogą być z powodzeniem okrzyknięte torem testowym dla zawieszeń i ogumienia, o tyle francuskie drogi piesze to istna wykańczalnia obuwia. Błoto, grys, ost z re kamienie, mokra trawa robią swoje. Nie pomaga impregnacja, czyszczenie czy jakakolwiek inna kosmetyka. . Pokręciłem sie chwile, jeszcze jeden prysznic a ponieważ pokój który zajmowałem nie posiadał żadnego zamknięcia, później nie wychodziłem juz nigdzie. Ouuuu ten obiad to mila odmiana po puszkach. Rano tuż po śniadaniu ruszyłem dalej asfaltowa ścieżka w kierunku Cluny. Chociaż cień byl rzadkością, te 15 km zrobiłem dość szybko i gdzies w centrum miasteczka znalazłem informacje turystyczna a w niej... A w niej dziewczę zaraz po szkole które nie wiedziało dokladnie nic! Wspólnymi siłami znaleźliśmy namiastkę mapy, na odchodne zaś zapytałem o drogę wyjścia z miasta. Ten błąd kosztował mnie 2h błądzenia po górach, powrót do miasta i kolejne góry. W efekcie tego zamieszania, gubiąc absolutnie szlak, około 17 znalazłem się na jakiejś farmie koni. Znalazłem kogoś własnego, zapytałem o miejsce i noc spędziłem na małym wybiegu do koni obleczonym taśmami elektrycznego pastucha. Nie ma możliwości by ta trasę pokonać idealnie tak samo jak Maciek, granice pól są płynne i w zależności od widzi misie koniunktury i włodarzy drogi pojawiają sie w jednych a giną w innych miejscach. Staram sie Maćku odwzorować kierunek, ale wiesz..... sam szedłeś to co ja będę tłumaczył. Wytłumaczyć nogę natomiast co cie tak użarło, mogę bo mam tą samą przypadłość, z ta jednak różnicą, ze ja widziałem oprawce. Bol stawu kolanowego i mięśni z tylu uda, zaś w miejscu ukąszenia po 2 dniach zaczął się tworzyć spory, podszyty płynem bąbel. To to latające, wielkości sporego szerszenia ubarwione na czarno pomarańczowo. Nazwy jednak nie znam. Zauważyłem, że przelatują 2-3 razy i jesli obiekt interesujący nie jest odlatują. Tego dnia kiedy, mieliśmy nieprzyjemność sie poznać bliżej suszyłem jazgotliwie pomarańczową koszulkę z tylu plecaka . Zawsze zastanawiałem się co może dać taka droga. Cztery, pięć miesięcy samotności, ciężkie odcinki a w końcu zmaganie sie z problemami tak podstawowymi dla nas jak śniadanie czy prysznic. Kiedy przestaje być juz łatwo, kiedy ogarnia mnie jakaś beznadzieja sytuacji, zawsze znajduje się jakies wyjście. Podobnie jak Maciek pocieszam się rzeczami na pozór błahymi, tym co widziałem, nowymi znajomościami czy choćby bieżącą woda. I o ile przejście Czech, Niemiec czy w końcu Alzacji, bez jakichkolwiek pieniędzy jest rzeczą łatwą, banalną wręcz, o tyle od konca Burgundii, zaczynam cieszyć sie absolutnie wszystkim. Czereśnie skończone, zaczęły się mirabelki i figi, poziomek nie polecam , chyba że macie duży zapas papieru. Ach właśnie, ponieważ wode nosze zawsze w 1,5l butelce po coli (odporność na zniszczenia), nie polecam również przelewania sangrii do owej butelki. Posiadanie wody przy 32st w cieniu to rzecz istotna.(sprawdziłem). Zastanowiło mnie po co do sera łyżka, chwile później wskazał mi odpowiedz w postaci lodówki w której prócz masy nisko oprocentowanego "chłodziwa", stały LODY!!!. Rano posprzątałem, zostawiłem kartkę z podziękowaniem i ruszyłem do Charlieu . Po 30€ do jednego z domów przyległych do kościoła podjechał samochód a z niego wysiadło 3 księży. Po krótkiej rozmowie dowiedziałem się, że to co zostalo z klasztoru jest teraz przekazywane na rzecz katolicko ekologicznych rodzin. Wstrzeliłem się w moment kiedy miał być spisywany statut i jako jedno z założeń padla myśl o zawsze wolnej celi dla 2-3 pielgrzymów. Ha! Jestem pierwszy. Cudowny dzien zakończył sie ciepłym sytym obiadem, szkoda że wszystko było pozamykane. Wieczorem wszyscy poszliśmy obejzec finalowy mecz, a jako, ze wszyscy nastawieni byli na pewne zwycięstwo Francji, rozsiedlismy sie wygodnie przy suto zastawionym stole przyjaciela moich nowych znajomych. Fety niestety nie bylo, ale spać poszedlem z wyjątkowo pełnym brzuchem.. Po kolacji siedziałem z jej chłopakiem do konca trzeciej butelki wina, rozmawiając o trasie, cenach, oponach i co to tam nam jeszcze do głowy przyszło
. I kiedy jesteś juz na szczycie i masz wrażenie, ze to najwyższe wzniesienie w okolicy pól godziny później patrzysz nań z góry stojąc na kolejnym. Po wczorajszym deszczu wybrałem dłuższą asfaltowa drogę, wiele tym nie wskórałem, zaczelo lać. Zrobiłem swoje minimum, jednak okazało się, że w Pommiers na spanie nie ma co liczyć. Postanowiłem iść w bok do najbliższego większego miasteczka. W oczekiwaniu na księdza spędziłem 3h w kościele, niestety innych miejsc osłaniających przed deszczem Saint Germain nie posiada. Ksiądz nie dyskutował, nie zastanawiał sie czy może, czy ma itd. Zaprowadził mnie do małej salki na drugim końcu miasta, zapytał czy mam co jeść. Po godzinie pojawił sie z prowiantem i zaprosil na poranna kawę. ). Wszystkie te zasady miały na celu separacje wszelkiego robactwa od miejsc do spania, czytaj pluskiew. Po śniadaniu wszyscy ruszyli do kościoła, a chwile później w drogę. Tego dnia zamieniło się chyba wszystko. Do tej pory widzialem tylko jednego pielgrzyma, teraz ruszyło nas 40. 40 w tym Andreas. Od tego momentu szedłem wraz z nim. Po 2h marszu na naszej drodze pojawił się człowiek z organizacji zajmującej się znakowaniem szlaków. Po krótkiej rozmowie postanowił wskazać nam przebieg starego, o wiele krótszego szlaku. Łamanym angielskim wytłumaczył nam również gdzie możemy sie przespać. Etap specjalny, kończył sie na dnie doliny w malej miejscowosci pozbawionej absolutnie wszystkiego, w której za jedyna oznakę cywilizacji uznać można światła które zapaliły się po zmierzchu. Monistroll posiadało za to urocze wręcz miejsce na nocleg. Wykoszona trawa w pobliżu niewielkiego jeziora wydawała się być doskonałym miejscem na nocleg. Pomijając nocna zabawe w podchody młodzieży z pobliskiego campingu, wszechobecną wilgoć rano i przeraźliwe wręcz zimno, bylo świetnie. Obudziłem sie z zimna około 4, bez wahania rozpaliłem ognisko a po pól godzinie obudziłem Andreasa. Tego dnia droga oscylowała pomiędzy 700 a 1400m, najwyższym wzniesieniem byl pierwotnie niepozorny pagórek, jednak jak się później okazało wysokością wiele od Śnieżki nie odbiegal. Doszliśmy do Saugues. Sklep niestety jeden i to tez niewielki, zatem z karmnika nici. Próby pasywnego żebractwa spełzły na niczym. Moje próby. Andreas preferował żebractwo aktywne i po godzinie wrócił z 10€. On wrócił, ja poszedlem, poszedlem szukac księdza. Po kilku minutach znalazł się sam, niemal zderzylismy sie na ulicy. Poprosiłem o pieczątkę i zapytałem grzecznie czy czasem nie posiada czegos do jedzenia. Wytłumaczyłem mu sytuacje w jakiej jestesmy i po kilku minutach maszerowaliśmy we trójkę do restauracji. Restauracja a właściwie jadłodajnia byla prosta, długa sala z trzema rzędami stołów, i kontuar baru. Ksiądz zapłacił za nas, my grzecznie podziękowaliśmy i na tym zakończyliśmy nasza znajomość. Jedliśmy i piliśmy ponad 2h, ciężko opisać co bo bylo tego zbyt wiele. Wystarczy, ze niewątpliwymi gwiazdami dnia stały się: wielki kawal schabu i dwie butelki wina. Wychodząc z miasta trafiliśmy jeszcze na imprezę rugbystow. Popiwszy obficie piwem żeberka z grila ruszyliśmy do La Clauze. Tym razem to nie słońce pogoda czy góry przeszkadzały nam w drodze . Na miejscu zastaliśmy spory kamienny domek, z wielkim stołem i ławami przystosowanymi do spania. Rano po kilkunastu kilometrach asfaltem dotarliśmy do St. Alban. Skacowani, zmęczeni usiedliśmy pod pustym kościołem. Poszedlem popytać i trafiłem na Miję i jej chłopaka. Po krótkiej rozmowie pomogli nam znaleźć darmowy nocleg z pasza. Następnego dnia rozpoczęliśmy marsz przez L'Arubac, ponoć najpiękniejszy region Francji. Faktycznie przepiękny, dziewiczy krajobraz, przerywany czasem murami z usypanych kamieni, stanowiącymi granice pomiędzy kolejnymi pastwiskami. Dość strome podejścia i upalne słońce nie byly w stanie zniweczyć odczuć piękna tej okolicy. Do Arubac dotarliśmy koło 17, w informacji turystycznej przemiła Pani znalazła nam miejsce do spania. Niestety dość odlegle i zupełnie nie na szlaku, jednak na cale szczęście obiecała nam transport. Okolo 19 zabrała nas do Abbaye de Bonneval, zabrała nas do fabryki czekolady . Klasztor sióstr Benedyktynek słynie w okolicy z produkcji wyśmienitej czekolady. Na miejscu przywitał nas człowiek opiekujący się pielgrzymami. Okazuje się, ze dość często mylą oni szlak w górach i calkiem przypadkiem schodza w to urocze miejsce. Przez Espalion Sebrazac dotarliśmy następnego dnia do Estaing. W domu pielgrzyma ciepła micha i równie cieple przyjęcie. Andreas dostal od prowadzących śpiwór i karimate. A po pewnym czasie obaj otrzymaliśmy od ludzi 60€. Kolejny dzien zakończyliśmy w Espeyrac, gdzie wraz właśnie poznanym, francuskim odpowiednikiem Tonego Halika spaliśmy w pokojach gościnnych 1,5km od szlaku. To, ze spaliśmy w łóżkach, ze prysznic, to absolutnie nic. Jedliśmy i piliśmy wino figowe do 2 nad ranem. Rano, po autentycznie rzewnym rozstaniu, bogatsi o 100€ i zapas jedzenia, poszliśmy w swoja droge. Conques to niby tylko 20km, jednak 20 po stromych górach. Tego dnia padało, właściwie to już nie byl deszcz to co padało rozpatrywać należy w kategoriach prysznica. Sklep? Nie, jak zawsze we Francji nic, pusto, piekarnia czy rzeźnik, raz na 10km o ile dobrze trafisz. Ale Conques zdobyliśmy. Jedyny problem polegał na tym, że to miasto docelowe dla tych którzy swój urlop zaczynają w Le Puy i nie ma mowy o donativo. Wychodząc z założenia, że kto nie ryzykuje ten nie ma, poszliśmy do hotelu dla pielgrzymów i juz po chwili leżeliśmy w dormitorium z kwitkiem na posiłki. Conques żyje tylko z pieniędzy turystów a ponieważ tych jest tu ich cala masa wiec i ceny wszystkiego są bardzo wysokie. Kiedy wychodziliśmy rano z miasta minął nas zakonnik, odwrócił sie nagle i pozdrowił nas zwracają się do każdego po imieniu. Szczęka mi opadła ponieważ widzieliśmy go po raz pierwszy. Wyjście z miasta to kolejne obowiązkowe podejscie pod 600m górę, wyjątkowo bolesne podejście. Już po pierwszym odcinku zmieniliśmy plany i dalej dreptaliśmy juz asfaltem. W sumie wyszlo doskonale, bo widoki wręcz bajkowe. Zgodnie z mapą to było ostatnie podejscie tego dnia, pod gore przestaliśmy iść około 14;). Decazeville przywitało nas kolejnym prysznicem co w sumie działało na nasza korzyść. Zostawiając Andreasa w kościele poszedlem szukac noclegu. Nieco przemoczony znalazłem informacje turystyczna. Urocza kobieta bardzo przejęta naszym losem natychmiast zaczęła poszukiwania miejsca. Niestety jedyne w okolicy miejsce donativo bylo akurat nieczynne w sobotę. Uśmiechnęła sie tylko i powiedziała, ze miasto ma miejsca dla biednych i zagrożonych ludzi. Niestety i tu nikt nie odbierał. Susane zaczęła się strasznie tłumaczyć, w miescie tego dnia miała sie odbywać wielka feta na cześć patrona, a co za tym idzie wszyscy pochłonięci byli przygotowaniami. Żeby przestała się stresować zaproponowałem, ze pójdę poszukać księdza i jesli go nie znajdę wrócę do niej. Wróciłem po pól godzinie i juz od progu widziałem jak się radośnie uśmiecha. Powiedziała, ze znalazła dla nas rozwiązanie. Otóż, powiedziała, tu masz pieniądze które zebrałyśmy miedzy sobą, a ja juz wiozę cie na kwaterę. Mam nadzieje, że wystarczy na dwie noce dla dwóch osób. Zajrzałem dyskretnie do koperty i zdębiałem. Dostaliśmy od zupełnie nam obcych ludzi 50€ na nocleg i zakupy. Francuzi to miły naród, do takich wniosków doszliśmy przy 3l Sangrii. Ponieważ kolejny dzien zapowiadał się wyjątkowo upalnie a szlak miał się ciągnąć pod górę przez caly dzien, wystartowaliśmy okolo 6 rano. Okolice wręcz bajkowe, wielkie kaniony przeplatane wstążkami mniejszych i większych rzek. Nic tylko łazić tu z aparatem. Późnym popołudniem dotarliśmy do Figac, a ponieważ na mojej liście darmowych miejsc w tym mieście były aż trzy punkty ignorowaliśmy wszelkie donativo po drodze. W pierwszym z listy spanie bylo rzeczywiście darmowe, warunkiem bylo jednak wykupienie jedzenia,bagatela po 50€ od głowy. Drugi był nieczynny, dezynsekcja. A trzeci najnormalniej w świecie pełny. Stanęliśmy jednak przed tym ostatnim z nadzieja, ze może się jednak nad nami zlitują. Oni nie, natomiast ludzie którzy znali nas od Le Puy zaczęli dyskusje na nasz temat z opiekunem. Po 15 minutach mieliśmy juz lóżka. Tuz po śniadaniu Andreas dostal od prowadzących nowy 45litrowy plecak i po przepakowaniu ruszyliśmy tradycyjnie pod górę. Jak się okazuje nie tylko my zauważyliśmy to zjawisko. Każdy mijany pytal czemu codziennie powtarza sie ta sama historia, budzisz sie i wiesz, ze czeka cie wejście
. Pozdrawiam