Reconnet

Interesuję się psychologią w przetrwaniu. Każdy z nas inaczej odbiera pojęcie survivalu.
Chciałbym dowiedzieć się czym jest dla was survival?Jak rozumiecie to pojęcie? Własnymi słowy, nie przepisując definicji. Co jest dla was priorytetem. Dlaczego to robicie?

Z góry dziękuje za odpowiedź.

Ah ten survival wiele moge o nim pisać A dlaczego to robie ? W przyszłości chce zostać komandosem w 1psk a oni specjalizują sie w taktyce zielonej no i chce się sprawdzić jak wytrzymuje w ciężkich warunkach co musze jeszcze podszkolić a w czym jestem dobry ,lubie lasy, polowania,noże bez których ani rusz ,od czasu do czasu musze zbudować w lesie szałas no i to chyba na tyle jak sobie jeszcze coś przypomne to dopisze

_______________________________
Surowe piękno natury,ile może się zmienić przez 2000 lat?

Teraz powinien pojawić się Krisek. Może się mylę, ale to osoba która ma najwięcej wiedzy teoretycznej i praktycznej jeśli chodzi o psychologię survivalu.

Czytałem już o podejściu Kriska. Interesuje mnie wasze.

Słowa, słowa, słowa. Idź do lasu i zobacz co to jest survival.

Widzę, że wiele z was nie wyciągnę. No szkoda.

Bo szczególnie zależy mi na opinii właśnie tych bardziej doświadczonych Formowiczów,

Nawet się boje siebie survivalovcem nazwać....lubie las, przyrodę, przygode, lubie noc i dzień, deszcz i słońce-lubie żyć i czuć, że żyje.....ja tak to widzę

Valdi dzięki za odpowiedź. Masz podejście podobne do mnie. Również nie nazywam się survivalovcem. To tylko słowo. Survivalowiec a kto to właściwie jest? Co najwyżej mogę o sobie powiedzieć, że jestem osobą która praktykuje tą sztukę. Nic więcej.

Rojek, Odebrałeś właściwie

A ja nie lubie tego słowa

No ja tak samo, mniej więcej tak samo nie lubię "survivalu" jak i wszystkiego co "taktyczne"

Żartujcie sobie, żartujcie ale ten survival, którego naucza się niektórych ludzi w pełni profesjonalny sposób istnieje sobie gdzieś tam. My małe żuczki ocieramy się o jego i wydzieramy fragmenty tej wiedzy z najprzeróżniejszych źródeł. I to on jest dla wielu takich jak my pretekstem do wyjścia do lasu, nauki. To słowo "survival" nadużywane przy każdej okazji jest tym magnesem przyciągającym ludzi. To przez nie wielu sprowokowanych poznało wiele miejsc i ludzi, których nigdy by nie zobaczyli siedząc w domu przed telewizorem.

PA, Dlatego właśnie, że tego słowa nadużywa się, ja go niedolubiam, proces lubie, a survivalovcem niejestem, może kiedyś bedę, jak dorosnę

Wychowałem się obok łąk i lasów na skraju małego miasteczka. W tych jakże zamierzchłych czasach nie było internetu, a w TV były "na kablówce" wszystkie obydwa kanały. W szkole grało się wtedy w noża na przerwach (każdy szanujący się chłopak miał w kieszeni scyzoryk, co wcale nie skutkowało żadnymi rzeźniami, nie jest mi znana żadna sytuacja użycia noża do niecnych celów z tamtego okresu), w kwadrat piłką nożną, w kapsle, a gdy była kiepska pogoda grało się w kamienie (można było użwać dużch nakrętek)pod parapetami korytarzy szkolnych powodując palpitacje serca pani dyrektor z powodu porysowanych płytek PCV!!! a w kolejce po obiad grało się w karty w pokera, przeważnie o ten oczekiwany obiad, np. o skwarki, pieroga, itp, często niejeden delikwent któr nie miał szczęścia w kartach po odebraniu tależa w okienku zostawiał go pełnym na stole wygranego i obywał się tego dnia smakiem Dziewczny wtedy miały w zasadzie tylko jedno zajęcie-grały w gumę. Znacie takie gry droga młodzieży??? W czasie wolnym od szkoły była obowiązkowa gra w piłkę, albo podchody(cała dzielnica była wymazana strzałkami na chodnikach i budynkach i każdy nosił w kieszeni (obok scyzoryka) kredę, Bliskość łąk i lasów powodowała że stały sie one naszym naturalnym placem zabaw, budowaliśm ziemianki, szałasy, forty, paliliśmy ogniska i ganialiśmy się z leśniczym (moczenie w wodzie tyłka po oberwaniu solą to nic przyjemnego ) na wiosnę na łąkach chodziło się na gintawy (pomiędzy wsokimi kępami trawy była warstwa lodu, a pod nią pustka, skakało się z kęp na kępę, gdy komuś się nie udało wpadał po kolana między kępy łamiąc lud, a nierzadko i nogi, skończło się to niestety gdy przeprowadzono meliorację, ale przeskakiwanie rowów także było emocjonujące (zwłaszcza gdy się komuś nie udało ) Mieszkanie nad dwiema rzekami siłą rzeczy wymusiło pasję wędkarską, i nie jedną noc jako 11-12 letni brzdąc spędziłem zaczajony na suma i brzanę rano grzejąc się przy ognisku (oczwiscie zawsze pod opieka, przeważnie starszego brata kumpla z ulicy) Jako syn kolejarza miałem darmowe przejazdy koleją, więc jako nastolatek zacząłem namietnie zwiedzać Polskę, całe wakacje w trasie z kumplami, także przeważnie synami kolejarzy (takie miasto) albo od takich mieli pożyczone legitmacje (rodzice mysleli że w jednym miejscu pod namiotem siedzieliśmy) w między czasie zrodziło się zamiłowanie do off-roadu (samochody, motockle, potem pojawiły się quady.
Z pojęciem survivalu zetknałem sie dużo później, dzięki TV. Zaczeli pokazwać szkolenia "survivalowe", selekcje, obozy. Wszystko w wojskowm drygu i szyku. Dla mnie to była jakaś abstrakcja, nie kręciło mnie to wogule. W wojsku dostawaliśm do czytania ŻP oraz PZ, tam też były opisy takich obozów, i wszechobecne słowo survival.
Po wyjściu z wojska zyskałem w domu dostęp do internetu, szukając info o rzeczach mnie interesujących zauważyłem, że podobne zainteresowania mają i inni, a niektórzy z nich nazwają to survivalem...

Czy jestem survivalowcem Zdecydowanie NIE! Ucząc się niektórch aspektów sztuki przetrwania nie robię tego z myslą o jakichś katastrofach, sytuacjach extremalnych czy konfliktach zbrojnych, nie interesuje mnie całkowicie aspekt militarny survivalu mimo iż często chodzę w wojskowch łachach, lecz robię to ze względu na wygodę i praktyczność. Nabyta wiedza ma mi pomóc w miłym spędzaniu wolnego czasu, a ten lubię spędzać na łonie przrody, czy to z wędką nad rzeką, w czasie włóczęgi po lasach, polach, łąkach, spłwów kajakowch, górskiego trekkingu czy w kabinie auta terenowego. Nie głodzę się i nie wpieprzam korzonków dla jakiejś tam ideii survivalu jeżeli mam na swojej trasie co kilka/kilkanaście kilometrów jakaś wioskę gdzie jest sklep, uzupełnię wodę, wpić mogę piwko i pogadać z miejscowymi poznajac ich życie codzienne, swoisty folklor, w górskim schronisku pospiewać prz gitarze, nie wcinam codziennie pół hektara lasu do budowy szałasu bo mam pałatkę pod którą śpię, ewentualnie paśniki dla zwierząt, stodoły, ambony... lecz jeśliby zaszła potrzeba to taki szałas potrafię zbudować, jak i przyrządzić z tychże korzonków posiłek

Jeśli ktoś chce nazwać to co robi survivalem, turystką, trekkingiem, bushcraftem,....itp, itd, to jego sprawa, ważne by robić to, co się lubi nie przeszkadzając i nie wyszydzając przy tym innych, no i życzę wszystkim trochę luzu, nie bierzcie życia zbyt poważnie bo i tak nie wyjdziecie z niego żywi(mimo najlepiej przyswojonej wiedzy survivalowej )

nie bierzcie życia zbyt poważnie bo i tak nie wyjdziecie z niego żywi

dokładnie, ostatnio przeczytałem książkę "Bądź szczęśliwy" której to zdanie było właśnie przesłanie książki.

Jak na to patrzę z perspektywy czasu to właściwie nigdy nie byłem na takiej survivalowej wyprawie gdzie musiałem szukać pożywienia(zawsze brałem ze Sobą) itp. gdzie musiałem walczyć o przetrwanie.

Z pewnością nie jestem survivalowcem, po prostu lubię pójść do lasu i żyć tak jak pozwala mi natura...( ojcze wietrze, matko rzeko...)

Ja po prostu staram się być zaradnym. W lesie można to nazwać survivalem.

Okruch pisze:Ja po prostu staram się być zaradnym. W lesie można to nazwać survivalem.

Amen

Dla mnie to taki... powrót do korzeni, poczucie sie w dziczy gospodarzem, a nie gościem...

A ja jestem survivalowcem



Erwinw: to były dużo piekniejsze czasy dla dzieciaków od teraźniejszych....
na podwórkach już nikt całym osiedlem nie bawi się w chowanego - a u nas w letnie wieczory to był mus!
teraz w ciepłe popołudnie nie słychać pod blokami wrzasków dzieciarni ganiającej za piłką, bo jak nie ma pięknego boiska to już nikt nie gra

Fredi pisze:Erwinw: to były dużo piekniejsze czasy dla dzieciaków od teraźniejszych....
na podwórkach już nikt całym osiedlem nie bawi się w chowanego - a u nas w letnie wieczory to był mus!
teraz w ciepłe popołudnie nie słychać pod blokami wrzasków dzieciarni ganiającej za piłką, bo jak nie ma pięknego boiska to już nikt nie gra

Prawda, zgadzam się z tobą. Na sankach nikt nie śmiga, za moich czasów to było szaleństwo.... teraz dzieciaki wolą siedzieć na tyłku przed kompem.

Rojek pisze:

Fredi pisze:Erwinw: to były dużo piekniejsze czasy dla dzieciaków od teraźniejszych....
na podwórkach już nikt całym osiedlem nie bawi się w chowanego - a u nas w letnie wieczory to był mus!
teraz w ciepłe popołudnie nie słychać pod blokami wrzasków dzieciarni ganiającej za piłką, bo jak nie ma pięknego boiska to już nikt nie gra

Prawda, zgadzam się z tobą. Na sankach nikt nie śmiga, za moich czasów to było szaleństwo.... teraz dzieciaki wolą siedzieć na tyłku przed kompem.

tak jakbym widział swoje osiedle.....

Więcej miejsca dla nas

chyba dla mocherów...

Jak dla mnie to mało normalne że dzieciaki, zamiast biegać po osiedlu w domu miałyby siedzieć. Nadwrażliwośc rodzicow z jednej strony, mało ciekawe towarzystwo osiedlowe (dresiarstwo etc.) z drugiej.