Znudzony brakiem wyjazdów i dzieleniem życia pomiędzy pracę a rodzinę, mimo przeziębienia wsiadłem na rower w ten dość ciepły niedzielny poranek.
Pogoria III to duże jezioro powstałe w połowie lat 70-tych, dobrze zagospodarowany, są tutaj wypożyczalnie sprzętu, ogródki piwne, jest rozległa plaża i dobrze utrzymana ścieżka rowerowa. Dzięki wczesnej porze zastałem przede wszystkim tłumne zgromadzenie ptactwa, kaczek, łabędzi i innych. Szkoda, że nie wziąłem bułeczek, bo Kit Kat em nie chciałem się dzielić
Spokojnym tempem dotarłem do Zbiornika Kuźnica Warężyńska, zwanego czasem Pogorią IV. Ogromny obszar. Jeździłem kilka lat temu rowerkiem po dnie jeziora, kiedy stopniowo napełniało się wodą. Teraz stojąc nad brzegiem, nie widziałem drugiego końca. Sięga aż poza granice Dąbrowy, do gminy Siewierz.
Po krótkim postoju zawróciłem i pojechałem w stronę Pogorii II. To najmniejsze jezioro, ale najbardziej „dzikie”. Nie ma tu plaż, za to co chwilę mijałem melancholijne sylwetki wędkarzy, cierpliwie czekających na branie. Ścieżka wokół Pogorii II jest miejscami zarośnięta, błotnista i niewygodna. Rower należało prowadzić, a czasem traktować jak tyczkę, dzięki której łatwiej przeskoczyć bajora błota. Trudy wynagradzały widoki, brzegi porośnięte gęstą zróżnicowaną roślinnością. Trudno uwierzyć, że jestem w dużym mieście, dość blisko domu.
Ostatnim punktem wycieczki miała być Pogoria I, powstała na przełomie lat 30tych i 40tych. Niestety padły baterie w aparacie, więc w Galerii nie ma zdjęć z tego etapu. Minusem okolicy są liczne hotele i kempingi przyklejone do brzegów, co wiąże się z grodzeniem terenu. Przez konieczność omijania siatek i płotów poplątałem w końcu szlaki i z lasu wyjechałem w okolicach Antoniowa. A to niespodzianka. Pokonując kilka nieplanowanych kilometrów wróciłem do domu.
Pojezierze Dąbrowskie to zróżnicowany i ciekawy teren, warto tu przyjechać a najwygodniej chyba zwiedzać okolicę właśnie na rowerze.
Galerya Polecam włączyć pokaz slajdów.
