Zawsze myślałam, że ja mam jakieś odchylenia od normy. Samotność, coś najbardziej upragnionego. To prawda, że nie doświadczyłam jej skrajności, ale chciałabym.
Przypominam sobie, że małolatem będąc musiałam wieczorkiem przejść przez jakiś park, jakiś zadrzewiony teren. Mieszkaliśmy w miejscowości Dobra (stary zamek tam był, a w zabudowaniach pofolwarcznych było nadleśnictwo i mieszkania pracowników), tak było dużo różnych szelestów, cieni i innych takich strachów. Oczy mi się robiły wielkie i głowa obracała jak sowie, jakoś potrafiłam, dziecko, powiedzieć sobie - to tylko wiatr - co drżenia nie zmniejszało, ale inaczej się szło. Gdy byłam nieco większa i już w innej miejscowości tato rozbił dla mnie duży namiot wojskowy za stodołą, tam miałam łóżko polowe, mój pies zawsze był pierwszy. W lesie chyba sama nie nocowałam, bo przecież las za oknem... Ale potrafiłam wybiegać kiedy mi się spodobało. Trudno jest czasem wytłumaczyć innym, najbliższym tę potrzebę samotnego wędrowania. Dla mnie jest to nieraz konieczne bo mam taką wadę, że gdy jestem z kimś w towarzystwie, pomijając osoby wyjątkowo nudne, mam przymus zajmowania się, okazywania troski, zainteresowania. Jakbym chciała wynagrodzić wewnętrzny egoizm. Może na tym polega altruizm?
Kiedyś jeździłam rowerem po lesie jako strażnik przeciwpożarowy. Tak pozwalano młodzieży, i mały zarobek i przygoda... Mama mojej koleżanki zapytała mnie czy jest u nas tak źle, że muszę zarabiać?
W mieście nabawiłam się choroby: nie można wychodzić po zachodzie samotnie nawet do ogrodu i koniecznie muszą być okna i drzwi ściśle pozamykane...A w domu rodzinnym, pod lasem nigdy się domu na klucz nie zamykało...
Tu na odcinku drogi polnej do szosy i kawałek szosy do pierwszych zabudowań wiejskich ogarnia mnie irracjonalny lęk.
Dzisiaj poszłam do wsi przez las, we mgle
Tak to było piękne. Tak, tu jestem u siebie, spokojna i bezpieczna, o ile śladów bytności człowieka nie zobaczę.
Nie przeszkadza mi sowa, ani dźwięk ocierających się o siebie gałęzi np krzywych sosen. Trzeba się osłuchać z leśnymi dźwiękami.
Nie byłam w takich dziwnych, niewytłumaczalnych miejscach, ale nic mi nie przeszkadza wierzyć, że każde drzewo, każde leśne stworzonko ma swego opiekuńczego ducha,
więc nie jest się samotnym.
Lecz nie w samotności miast, ani pustkowia ale pośród przyrody człowiek dociera do sedna swojego istnienia. Najpierw to jest przygoda, czasem odnalezienie siebie, a potem istnienie. To tak jak dwoje przyjaciół, którzy najpierw nie mogą się nagadać, by potem spotykać się by wspólnie pomilczeć, wtedy ich przyjaźń nabiera właściwej głębi.
I tak nie udało mi się napisać tego co chciałam, bo słowa są jak żaby co nigdy nie będą latać
Las, naturę trzeba smakować, nie każdy to chce lub potrafi.
A w psychologii wymieniają ludzi jako introwertyków oraz ekstrawertyków - o ile czegoś nie pomyliłam
Więc jak ktoś lubi być w
kupie to też jest w dobrym, bo na swoim jiejscu. A jak ktoś lubi swoje miasto, jako coś co składa się z historii i sztuki oraz ogromu ludzkiego wysiłku, gdzie każdy kamień coś mówi, to też jest dobre.
Dawniej łatwiej było w las wyskoczyć - nie było komputerów, czas mi oderwać się 9i wypocząć krzynkę)
), a i sama siatka kosztuje. Tymczasem w siatce zazwyczaj kilka niewymiarowych krąpi, od święta lin.
- czy jednak życie było by bez tego tym samym...?
lepiej nie spotykać 
